Dzień Zaduszny – wpomnienie wszyskich zmarłych.

Dziś chcielibyśmy podzielić się z Wami wspomnieniami o wspaniałych artystach, wykładowcach WSA, którzy odeszli. Pamiętamy o Was. Niech nasze wspomnienia będą formą spotkania.

▪️Szymon Bojko▪️

Profesor Bojko był współtwórcą koncepcji szkoły, patronem duchowym i kreatorem twórczych wydarzeń w Wyższej Szkole Artystycznej, przez wiele lat związanym z absolwentami i studentami WSA. Aktywnie działał na rzecz Uczelni od początku jej powstawania jeszcze jako wykładowca Aktywnego Studium Plastycznego w latach 2001-2008. Od 2008 (2008-2012) roku stale prowadził zajęcia fakultatywne i wykłady monograficzne, uczestniczył w posiedzeniach komisji dyplomowych i czynnie wspierał studentów jako przewodnik i konsultant artystyczny. Był inicjatorem budowania biblioteki Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie oraz pomysłodawcą miejsca twórczych spotkań środowiska akademickiego uczelni.

Współpracował jako konsultant i autor przy wydawaniu leksykonów sztuki „Contemporary Artists” i „Contemporary Designers” (St. James Press, London-Chicago). W latach 70-ch i 80-ch był konsultantem i autorem tekstów dla Galerii Gmurzynska (Kolonia). Uczestniczył w wielu międzynarodowych seminariach i konferencjach, m.in. poświęconych badaniom nad awangardą artystyczną w Rosji w Museum of Modern Art (New York, 1972), ”Aspen Design Conference” (USA), ”Word and Image” (Edmonton, Canada, 1971). Opublikował takie dzieła jak: ”Polska Sztuka Plakatu”, 1972; “Plakat polski”, 1973, ”New Graphic Design in Revolutionary Russia” (London-New York).

▪️Wojciech Plewako▪️

Profesor noszący nazwisko starego szlacheckiego rodu był człowiekiem dobrym i szlachetnym. Z oddaniem pracował z młodymi ludźmi, ponieważ właśnie ze studentami pragnął dzielić się swoimi licznymi talentami i doświadczeniem. Dążąc do artystycznej doskonałości, uczył malarskiej wrażliwości, kierując jednocześnie uważność na kształty, formy przestrzenne oraz poszukiwania plastyczne w obszarach struktury i materii. Z poświęceniem i pasją realizował zadania wynikające z misji publicznej, pracując w wielu znaczących instytucjach kultury oraz uczelniach wyższych. W trakcie swojej drogi starał się przekazać innym część siebie, wskazywał, jak mądrze myśleć, kochać sztukę i pracować twórczo. Pomimo wielu trudności i bólu towarzyszącego zmaganiu z chorobą, starał się nie okazywać, jak jest mu ciężko, nie unikał też pracy i nowych wyzwań.
Do Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie trafił w momencie ważnym i trudnym dla uczelni. Przystępując do młodego zespołu, pomógł nam swoim doświadczeniem i otoczył opieką artystyczną. Szybko wdrożył się w złożoną specyfikę pracowni malarstwa w scenografii, wzmacniając tym samym kadrę profesorską. Dał uczelni pewność oraz wsparcie, tak potrzebne przed pierwszą wizytą Zespołu Oceniającego Polskiej Komisji Akredytacyjnej, za co szczególnie jesteśmy mu wdzięczni.

▪️Lech Puchalski▪️

Był wybitnym i bardzo skromnym człowiekiem. W swojej pracy poznał i miał szansę pracować z wielkimi filmowcami: Allanem Starskim, Romanem Polańskim, Jerzym Kawalerowiczem i Waldemarem Pokromskim – będącym prawdziwym guru technik charakteryzatorskich.
Lech Puchalski swoją technikę wykorzystał w pracy scenograficznej przy wielu ważnych obrazach filmowych. Jego dzieła możemy oglądać w filmie Romana Polańskiego pt. ,,Pianista” oraz w Quo vadis wyreżyserowanym przez Jerzego Kawalerowicza. Na zawsze zapamiętamy również rzeźbę noworodka wpadającego w resztki ryb autorstwa Lecha. Rzeźba nowonarodzonego dziecka, po odpowiednim przygotowaniu charakteryzatorskim przez Waldemara Pokromskiego, zagrała w pierwszej kluczowej scenie w filmie pt ,,Pachnidło”.
Pomimo tak wielu znaczących osiągnięć artystycznych, które uzyskały światową sławę, zawsze znalazł czas dla swoich studentów w Wyższej Szkole Artystycznej oraz dla własnej niezwykłej twórczości.